Ik ben heel erg boos. En heel erg verdrietig. En misselijk.

Er zijn mensen die blij zijn dat er andere mensen verdrinken terwijl zij proberen een veilig heenkomen te zoeken. Op Facebook en Twitter zie je de meest walgelijke uitingen van blijdschap vanwege het feit dat honderden mensen de oversteek naar Europa niet hebben overleefd.

Wacht even. Ho.

Dus als jij doodsbang, hongerig, koud, met je kinderen in je armen, ingeklemd tussen tientallen lotgenoten op een bootje zit, omdat je hoopt te ontkomen aan geweld, verkrachting, honger en andere ellende waar ik mij geen voorstelling van kan maken… dan mag ik juichen als het bootje omslaat en zinkt? Terwijl jouw kinderen moeten ervaren dat hun longen vollopen met zeewater en jij zelf wanhopig om je heen slaat om drijvend te blijven, terwijl je hun geliefde gezichtjes nergens meer kunt vinden, dan mag ik jubelen op Facebook?

Wie ben jij, volgevreten…