Vandaag, 11 februari 2020, zou eindelijk over een belangrijke motie gestemd worden in de Tweede Kamer. Een motie ingediend door Henk van Gerven (SP) en John Kerstens (PvdA) op 3 dec. j.l.. Kern van de motie: stel een commissie van wijze personen in die een uitspraak kan doen over de Indische Kwestie.

Vlak vóór de stemming werd een brief van de staatssecretaris naar de Kamer gestuurd met de boodschap dat hij de motie ontraadt en dat hij in overleg is met het Indisch Platform en een delegatie uitnodigt om met hem van gedachten te wisselen wat hij extra kan betekenen in het kader van 75 jaar vrijheid.

De staatssecretaris suggereert ten onrechte dat hij via het Indisch platform een delegatie kan bereiken uit de Indische gemeenschap. Hij passeert bewust Indisch Platform 2.0 (IP2.0) en verwijst naar de allang feitelijk ter ziele gegane oude platform.

Hij miskent daarmee al het eerdere overleg wat met hem heeft plaatsgevonden met IP2.0, inclusief de status van het oude platform. Aangeboden mediation werd door dit oude platform afgewezen.

Hij miskent tevens de inbreng van IP2.0 bij het Ronde Tafelgesprek in de Tweede Kamer op 30 september 2019, notabene mede georganiseerd door IP2.0. Een ronde tafelgesprek om de kamerleden duidelijk te maken hoe ervaringsdeskundigen de Indische Kwestie ervaren. Een gesprek waarin feitelijk onderzoek door Griselda Molemans, onderzoeksjournalist, op tafel werd gelegd waaruit bleek hoeveel miljard euro’s uit de vroegere kolonie niet in de boeken zijn terug te vinden.
Het oude platform wilde aan dit rondetafelgesprek niet meedoen.

Hij miskent de gevoelens van de grote groep uit de Indische Gemeenschap die meerdere malen heel duidelijk gemaakt heeft dat een genoegdoening in de vorm van een collectieve erkenning volstrekt niet tegemoet komt aan datgene wat IP2.0 steeds naar voren heeft gebracht: Erkenning, excuses, vergoeding oorlogsschade en de Backpay-kwestie. (Zie de website van IP2.0:  https://deindischekwestie.nl/)

Hij miskent de wijze waarop de Backpay-regeling van Martin van Rijn door IP2.0 met “hangen en wurgen” in de uitvoeringspraktijk zoveel mogelijk in goede banen is geleid, ten faveure van de oudste nog in leven zijnde rechthebbenden die niet in zicht bleken te zijn bij SVB.

Hij gaat volstrekt voorbij aan de manifestatie op 17 april 2018 in Amsterdam waar op waardige wijze uiting werd gegeven aan de gevoelens van onrecht over de Indische Kwestie (zie https://peterflohr.blog/…/manifestatie-indische-kwestie-17…/)

De staatssecretaris gaat eveneens volstrekt voorbij aan de ontmoeting van Koning Willem-Alexander met de demonstranten van IP2.0 bij de opening van museum Sophiahof, 27 juni 2019. Uitzonderlijk om buiten het protocol om naar de demonstrerende vertegenwoordigers van IP2.0 te stappen en te luisteren naar de inbreng van deze demonstranten. De verbindende woorden van de Koning krijgen geen aandacht van de staatssecretaris. Deze zijn door hem kennelijk niet belangrijk genoeg bevonden.

Die ene brief, net voor de stemmingen verstuurd aan de kamer heeft er voor gezorgd dat de motie is aangehouden. Het CDA vroeg uitstel van stemming, De indieners van de motie (Van Gerven en Kerstens) besluiten om de motie aan te houden. Later begreep ik dat zij dachten dat er overleg was gepleegd met IP2.0 wat geenszins het geval is geweest. Fleur Agema wilde het debat hierover wel direct aangaan. Uiteindelijk resultaat: er werd niet gestemd.

De motie werd aangehouden en de vertegenwoordigers van IP2.0 konden niet anders dan teleurgesteld naar huis vertrekken. Helemaal voor niets van heinde en ver naar de Kamer gekomen om opnieuw een politiek spelletje afgespeeld te zien worden.

En dat alles door de weifelachtige houding van de staatssecretaris die andermaal liet blijken geen enkel gevoel van regie te hebben bij het oplossen van deze 75-jarige kwestie. Schande en een regeringspartij onwaardig om op deze manier met deze kwestie om te gaan.

Voor mij is één ding heel duidelijk: Meevieren met 75-jaar bevrijding is niet aan de orde zolang elke keer weer blijkt dat datgene wat in Nederlands-Indië is gebeurd in de periode 1945-1949 en later m.b.t. de repatriëring van honderdduizenden Indische-Nederlanders niet op het netvlies staat van de bevrijding-feestvierende politiek verantwoordelijken.