4 en 5 mei: de dodenherdenking en het vieren van de bevrijding in Nederland.
Ik moet dan altijd terugdenken aan wat mijn ouders hebben meegemaakt. Het einde van de oorlog in Azië in augustus 1945 blijkt nog geen echt einde te zijn geweest aan de ellende. Na 42 maanden Japanse krijgsgevangenschap kon mijn vader eindelijk zijn eerste brief naar mijn moeder schrijven. Een brief die haar toen niet heeft bereikt. Van elkaar wisten ze niet of ze nog in leven waren.
In zijn eerste brief beschrijft mijn vader heel beknopt wat hem is overkomen vanaf maart 42 tot en met september ’45.
Mijn moeder had net enkele jaren in een Japans kamp (Lampersari bij Semarang) op Java gezeten met 2 dochters, haar moeder en 2 van haar zussen. Haar moeder en een zus hebben het niet overleefd.
Zij konden toen nog niet weten dat na ’45 nog een lange ellendige tijd te wachten stond met nog 2 jaar in actieve dienst van de KNIL op Celebes, de Bersiap en uiteindelijk de noodzakelijk uittocht / repatriëring naar Nederland.
Hoe anders is dan de herinnering aan mei ’45.
Blog Peter Flohr 
“Al was het er maar ééntje …”
Al was het er maar eentje, één minister, één staatssecretaris of één hoge ambtenaar, van de Nederlandse Overheid, die de Indische Holocaust ontkent, die in zijn of haar eigen voortuin ligt te zonnebaden, althans … zo lijkt het !
Want het met een vlijmscherp kapmes onthoofde hoofd, glundert bovenop een bamboespies, naast het ontzielde lichaam.
HOE zou heel niet-Indisch-Nederland dan reageren ?
Vol afschuw ?
Of zouden ze met z’n allen net als die minister, staatssecretaris of ambtenaar ook gewoon hun schouders ophalen ?
De Joodse Holocaust mag je WETTELIJK niet ontkennen, daar staat een straf op !
De Indische Holocaust, die mag je vergeten en je schouders over ophalen.
Binnenkort wordt dat na DIT onderzoek ook een wet !
https://www.ad.nl/binnenland/onderzoek-geweld-tijdens-dekolonisatie-te-eenzijdig~a110aa29